*****GRENZEN BEWAKEN*****
Steeds vaker kom ik er achter dat ik mijn grenzen moet bewaken. Op mijn werk, op school van de kinderen en bij de clubjes van de kinderen.
Op het werk moet ik echt op de tijd letten. In het onderwijs is altijd iets te doen, er is geen dag dat het werk af is. Als ik zou willen kan ik elke avond kunnen vullen met werken. Soms zijn er dingen van dusdanig belang dat dit ook echt nodig is. Dan ben ik echt niet te beroerd om mijn computer even open te zetten. Maar de afgelopen tijd is het openzetten van de computer wel veel gebeurd. Omdat ik met veel verschillende partijen werk is er altijd wel iemand die niet kan aansluiten bij een een vergadering of andere bijeenkomst. Vanaf nu heb ik besloten, moet er een afspraak plaats vinden op onze locatie? Dan moet iedereen zich maar aanpassen aan de agenda van onze locatie.
Op de school van de kinderen ben ik een van de ouders die overal bij betrokken is. Iedere activiteit waar ondersteuning nodig is pak ik aan en ik zeg eigenlijk nooit nee. Voor nu ook een streep getrokken door alle activiteiten. Er zijn veel meer ouders op school, ik weet zeker dat zij ook heel veel zouden kunnen doen. Tegen de meivakantie kan ik wel weer wat activiteiten oppakken en meedoen in het regelen.
Ook tijdens speelafspraken moet ik grenzen gaan stellen, voorbeeldje.
Daan had laatst een speeldate gemaakt met jongetje 1, komt naar buiten met jongetje 2, moeder van jongetje 2 poeiert jongetje 1 af voor ik er erg in had. En puntje bij paaltje moet jongetje 2 eerst even sporten en wordt dan later bij ons afgezet. Nu zat ik thuis met een jongetje wat maar aan het wachten was op zijn vriendje, vriendje kwam veel later dan de ongeveer afgesproken tijd en werd na een uurtje al weer opgehaald. Uit eindelijk dus 3 teleurgestelde jongetjes.
Op de school van de kinderen ben ik een van de ouders die overal bij betrokken is. Iedere activiteit waar ondersteuning nodig is pak ik aan en ik zeg eigenlijk nooit nee. Voor nu ook een streep getrokken door alle activiteiten. Er zijn veel meer ouders op school, ik weet zeker dat zij ook heel veel zouden kunnen doen. Tegen de meivakantie kan ik wel weer wat activiteiten oppakken en meedoen in het regelen.
Ook tijdens speelafspraken moet ik grenzen gaan stellen, voorbeeldje.
Daan had laatst een speeldate gemaakt met jongetje 1, komt naar buiten met jongetje 2, moeder van jongetje 2 poeiert jongetje 1 af voor ik er erg in had. En puntje bij paaltje moet jongetje 2 eerst even sporten en wordt dan later bij ons afgezet. Nu zat ik thuis met een jongetje wat maar aan het wachten was op zijn vriendje, vriendje kwam veel later dan de ongeveer afgesproken tijd en werd na een uurtje al weer opgehaald. Uit eindelijk dus 3 teleurgestelde jongetjes.
Bij de clubjes van de kinderen wordt veel van ouders gevraagd, bij clubs zijn niet voldoende vrijwilligers. Iedereen leeft tegenwoordig met een volle agenda, kinderen worden bij clubs afgezet en ouders weten niet hoe snel ze weg moeten zijn om al weer iets anders uit de agenda af te strepen.
Onze mannen sporten veel, zwemmen is een uurtje waarbij niets hoeft, ik vul dit uurtje zelf ook altijd met werk. Judo lessen, daar mag je niet bij kijken, die vullen we zodra de jongens in de DOJO zijn met een rondje weekboodschappen. Maar dan, de verenigingen, Tim speelt rugby er zijn weinig trainers, ouders worden gevraagd de trainers te ondersteunen. Daarnaast moet iedereen zijn steentje bijdragen door zo nu en dan een kantinedienst op te pakken. Verbazingwekkend hoe vaak je dezelfde mensen weer in de kantine kan vinden. Bij voetbal van Daan is het idem, te kort aan trainers dus er worden wat ouders ingezet om de trainers te ondersteunen. Bij deze club hebben ze het geluk dat er een team gepensioneerde clubleden de kantine draaiende houden. Hierdoor wordt er minder hulp aan ouders gevraagd.
Voor beide clubs is er een uit/thuis programma. Hierbij valt mij op dat er ook steeds minder mensen in het bezit van een auto zijn. Dat komt er tegenwoordig op neer dat wij elke week rijden en de ene week voor rugby en de andere week voor voetbal. Soms valt het samen en dan is het een heel gepuzzel. Dan hebben we het maar niet over de extra wasjes, die doen de jongens immers zelf.
Het is een lange blog geworden, met een een flink stuk frustratie, maar ook plannen voor mijzelf om sterker te staan in het bewaken van mijn grenzen. Hoe bewaken jullie je grenzen?
Onze mannen sporten veel, zwemmen is een uurtje waarbij niets hoeft, ik vul dit uurtje zelf ook altijd met werk. Judo lessen, daar mag je niet bij kijken, die vullen we zodra de jongens in de DOJO zijn met een rondje weekboodschappen. Maar dan, de verenigingen, Tim speelt rugby er zijn weinig trainers, ouders worden gevraagd de trainers te ondersteunen. Daarnaast moet iedereen zijn steentje bijdragen door zo nu en dan een kantinedienst op te pakken. Verbazingwekkend hoe vaak je dezelfde mensen weer in de kantine kan vinden. Bij voetbal van Daan is het idem, te kort aan trainers dus er worden wat ouders ingezet om de trainers te ondersteunen. Bij deze club hebben ze het geluk dat er een team gepensioneerde clubleden de kantine draaiende houden. Hierdoor wordt er minder hulp aan ouders gevraagd.
Voor beide clubs is er een uit/thuis programma. Hierbij valt mij op dat er ook steeds minder mensen in het bezit van een auto zijn. Dat komt er tegenwoordig op neer dat wij elke week rijden en de ene week voor rugby en de andere week voor voetbal. Soms valt het samen en dan is het een heel gepuzzel. Dan hebben we het maar niet over de extra wasjes, die doen de jongens immers zelf.
Het is een lange blog geworden, met een een flink stuk frustratie, maar ook plannen voor mijzelf om sterker te staan in het bewaken van mijn grenzen. Hoe bewaken jullie je grenzen?
Tsjonge, dat klinkt inderdaad als een volle en drukke agenda. Ik kan me voorstellen dat dit je wel eens zwaar valt. Ik had op een gegeven moment de regel dat de kinderen op clubjes konden mits ze er zelf naar toe konden fietsen/lopen. Dat hielp enorm qua logistiek, maar het is ook iets dat mij verweten kan worden natuurlijk. Wat ben jij voor moeder dat je je kinderen niet gewoon overal naartoe rijdt....
BeantwoordenVerwijderenIs nu inderdaad vol, maar de clubjes zijn wel binnen een circel die op de fiets te doen is. Dus als ze straks iets ouder zijn zouden ze dat goed zelfstandig kunnen doen. Scheelt dan echt wel weer.
VerwijderenNu in mijn blog teruglees lijkt het allemaal ook wat verwijtend, dat bedoel ik niet zo hoor. Iedereen doet het op z'n eigen manier, ik ben er daarbij van overtuigd dat iedereen doet wat bij hem/haar past. Vond het gewoon even fijn om eens lekker te klagen. Op deze manier is het voor mijzelf heel zichtbaar geworden waar mijn zwakke punten liggen en waar ik zelf iets mee kan doen.
Heel herkenbaar. Mensen denken dat ik kei stevig in mijn schoenen sta, maar ik laat me ook vaak overrompelen op de manier die jij beschrijft over het speelafspraakje.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft het vrijwilligen in de sport en op school denk ik altijd maar zo: mijn dochter geniet van mijn betrokkenheid en dat vind ik dan weer heel belangrijk. Dus als andere ouders af laten weten dan is dat hun verlies...
Dat is het inderdaad, dat overrompelen.
VerwijderenEn mijn instelling betreft vrijwilligen is ook precies hoe jij het omschrijft, onze kinderen genieten van de betrokkenheid. Als de kinderen dan genieten, kunnen wij daar weer van genieten. Positieve energie is ook energie, zolang dat het wint van de negatieve energie is het goed. In dat stukje moet ik mijzelf nu even beschermen. Komt vast goed :)